зашчапі́ць, ‑шчаплю, ‑шчэпіш, ‑шчэпіць; зак., што.
1. Зачыніць на зашчапку. Спяшаючыся, [Пракоп] зашчапіў дзверы .. і заткнуў у прабой дубовы калок-затычку. Якімовіч. Зашчапіла [Грасыльда] за сабой у сенцах дзверы на кручок, бразнула клямкай, ідучы ў хату. Пташнікаў.
2. Накінуць зашчапку, кручок і пад. на прабой. Прыбіральшчыца зашчапіла кручок і з пакрыўджаным выглядам узялася за сваю справу. Быкаў.
за́шчапка і зашчэ́пка, ‑і, ДМ ‑пцы; Р мн. ‑пак; ж.
1. Прыстасаванне для запірання дзвярэй у выглядзе кручка або пласцінкі з прораззю, якое накладваецца на прабой. Заперці дзверы на зашчапку. □ Штурхнуў [Сымон] дзверцы з усёй сілы, — Бразь там зашчапка-кручок! Колас. Бразнула зашчапка, і ў хату зайшоў сын. Федасеенка.
2. Разм. Тое, што і прышчэпка. — Трымай бялізну, я буду адшчэпліваць зашчапкі, — узяўся .. [Антон] памагаць. Пальчэўскі.
зашчапля́цца, ‑яюся, ‑яешся, ‑яецца; незак.
1. Незак. да зашчапіцца.
2. Зал. да зашчапляць.
зашчапля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.
Незак. да зашчапіць.
зашчаці́нець, ‑ее; зак.
Разм. Зарасці жорсткімі кароткімі валасамі (пра твар). Твар зашчацінеў. Шчокі зашчацінелі.
зашчаці́ніцца, ‑ніцца; зак.
Разм. Тое, што і зашчацінець.
зашчо́ўкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Пачаць шчоўкаць. // Прашчоўкаць. [Дзяцел] выдзеўб нешта ў кары, зашчоўкаў і паляцеў. Ляўданскі.
зашчо́ўквацца, ‑аецца; незак.
1. Незак. да зашчоўкнуцца.
2. Зал. да зашчоўкваць.
зашчо́ўкваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да зашчоўкнуць.
зашчо́ўкнуцца, ‑нецца; зак.
Замкнуцца, зачыніцца, утварыўшы пры гэтым рэзкі, кароткі гук. [Дзверы] лёгка падаліся ўперад і тут жа пайшлі назад, моцна зашчоўкнуліся. Васілевіч.