пазыча́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да пазычыць.
•••
Не пазычаць чаго — ёсць у дастатковай меры, хапае. З [хлопцаў] атрымаліся б неблагія трактарыст, розуму ж і хваткі ім не пазычаць. «ЛіМ».
пазы́чка, ‑і, ДМ ‑чцы, ж.
Разм.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. пазычыць.
2. Тое, што пазычана, узята ў доўг.
пазы́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., што і чаго.
1. Даць каму‑н. што‑н. у доўг. [Язэп:] — Калі вам так патрэбны грошы, дык я вам пазычу. Бядуля.
2. Узяць у каго‑н. што‑н. у доўг, на час. Маці кінулася да суседзяў, каб пазычыць у каго сена. Якімовіч. Тым часам бацька бегаў па хатах, каб дзе пазычыць калёсы на жалезным хаду. Сабаленка.
•••
У сабакі вачэй пазычыць (пазычыўшы) — згубіць сумленне, пачуццё сораму, уласнай годнасці.
пазя́блены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад пазябліць (у 1 знач.).
пазя́бліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак., што.
1. Узараць пад зябліва ўсё, многае. Я прыкідваў у думках: калі ўдасца купіць каня, то яшчэ і жыта засеем і пазяблім на зіму. Якімовіч.
2. і без дап. Зябліць некаторы час.
пазя́блы, ‑ая, ‑ае.
Які азяб. Яны [хвоі] помняць, як людзі ўставалі з зарою І над полымем грэлі пазяблыя рукі... Свірка.
пазя́бнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.
1. Памерзнуць нейкі час. Пазябнуць дзень на вуліцы.
2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Азябнуць — пра ўсіх, многіх. Птушкі пазяблі.
паз’яда́ны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад паз’ядаць.
паз’яда́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
1. З’есці за некалькі прыёмаў усё, многае.
2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Пашкодзіць ядавітым рэчывам што‑н. у многіх месцах, усюды. Паз’ядала кіслага скуру на руках.
3. Сцерці, затупіць усё, многае. Паз’ядаць зубы.
паз’язджа́цца, ‑аецца; ‑аемся, ‑аецеся, ‑аюцца; зак.
З’ехацца ў адно месца — пра ўсіх, многіх. Потым гутарка скіравалася на тую справу, дзеля якой паз’язджаліся настаўнікі з розных канцоў краіны. Колас.