пажаўце́ць, ‑жаўцею, ‑жаўцееш, ‑жаўцее; зак.
Стаць жоўтым, жаўцейшым; набыць жаўтаватае адценне. Мармур высачэзных калон.. трошкі пажаўцеў, нагадваючы слановую косць. Караткевіч. // Паспець (пра плады, злакі). Пачало даспяваць жыта, следам за ім пажаўцелі аўсы. Дуброўскі. // Страціць зялёную афарбоўку, завяць (пра лісце, траву). Сям-там пажаўцела ўжо лісце. Скрыган. З клёнаў, яшчэ не паспеўшых добра пажаўцець, пасыпалася восеньская пацяруха. Савіцкі. // Набыць нездаровы колер. Твар пажаўцеў. □ Бабініч зусім асалавеў, вочы яго Пажаўцелі. Колас.
пажаўці́ць, ‑жаўчу, ‑жоўціш, ‑жоўціць; зак.
Зрабіць жоўтым, жаўцейшым.
пажа́ць, ‑жну, ‑жнеш, ‑жне; ‑жнём, ‑жняце; зак., што.
1. Зжаць усё, многае. Зямля ўся жоўтая ад ячменю.. Толькі там, дзе яго пажалі ля дарогі, зямля здалёку здаецца белай, што іней. Пташнікаў.
2. перан. Атрымаць здабытак ад чаго‑н. зробленага; заслужыць. Хто агонь тут пасеяў, — Смяротны пажне тут пажар... Куляшоў.
3. і без дап. Жаць нейкі час.
пажваве́лы, ‑ая, ‑ае.
Разм. Які стаў жвавым, жвавейшым. Бадзёры, пажвавелы, лёгкі на ногі, дзядзька кружыў з Цэсарам па сцежках, паказваў самыя патаемныя мясціны. Вышынскі.
пажваве́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.
Разм. Стаць жвавым, жвавейшым. Выпіўшы малака, дзеці пажвавелі. Ставер. Праз нейкі час людзі ступілі [з балота] на цвёрды грунт і адразу пажвавелі. Шчарбатаў. Пажвавела гаворка, пачуўся нечы звонкі бесклапотны смех. Мележ.
пажлу́кціцца, ‑жлукціцца; зак.
Выжлукціцца — пра ўсё, многае.
пажлу́кціць, ‑жлукчу, ‑жлукціш, ‑жлукціць; зак., што.
1. Выжлукціць усё, многае.
2. і без дап. Жлукціць некаторы час.
пажлу́кчаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад пажлукціць (у 1 знач.).
пажму́рыцца, ‑руся, ‑рышся, ‑рыцца; зак.
Жмурыцца некаторы час.
пажму́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак., што.
Жмурыць некаторы час.