зазнача́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да зазначыць.
зазна́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; заг. зазнач; зак.
1. што. Паставіць знак, памеціць пэўным чынам. Зазначылі месца, каб потым лёгка было знайсці, лазовай тычкай. Рылько.
2. без дап. або са злучн. «што». Сказаць, зрабіць якую‑н. заўвагу. — Будзе арэхаў у гэтым годзе, — зазначыў Міхась. Чарнышэвіч.
зазо́р, ‑у, м.
Спец. Прамежак, шчыліна паміж прылеглымі паверхнямі. Павялічыць зазор.
за́зубень, ‑бня, м.
1. Выступ, зуб на якім‑н. інструменце, прыладзе, дэталі машыны. Парка коней кружыла кола, зазубні якога чапляліся за адмысловую драўляную шасц[ярню]. Сабаленка.
2. Абл. Рыбалоўны кручок. — А божачка ж мой, — залапатаў.. [Францкевіч], заграбаючы жменяю зазубні. — І падвойныя, і малыя, і вялікія. Во гэты на добрага шчупака. Чорны.
зазу́браны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад зазубрыць.
2. у знач. прым. Механічна завучаны, неасэнсаваны. Зазубраны адказ.
зазу́брыванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. зазубрываць — зазубрыць.
зазу́брывацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да зазубрыцца.
2. Зал. да зазубрываць.
зазу́брываць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да зазубрыць.
зазубры́цца, ‑зубруся, ‑зубрышся, ‑зубрыцца; зак.
Разм. Атупець ад працяглага завучвання, зубрэння.