палу́каш, ‑а, м.
Пляцёны кораб, які ўстаўляецца ў драбіны воза або ў сані. — Чаго там сварыцца, жывіце здаровы. — Міша ўкінуўся ў палукаш і паехаў. Лобан.
палу́кашак, ‑шка, м.
1. Тое, што і палукаш. Бацька яшчэ на досвітку ўстаў, доўга ладзіў воз, паклаў палукашак, укінуў саломы, заслаў посцілкаю. Гурскі.
2. Палавіна палукаша (задняя або пярэдняя частка). Сівы конь у аглоблях паволі хрупаў канюшыну з пярэдняга палукашка. Брыль.
палу́ндра, выкл.
У мове маракоў і партовых грузчыкаў — вокрык, які ўжываецца ў значэнні «беражыся, падае зверху» або наогул перасцерагае аб небяспецы. Вокліч, як выстрал: «Палундра!» — Катэр злятае за борт. Звонак. // у знач. наз. палу́ндра, ‑ы, ж. Жартаўлівая назва маракоў наогул. [Сашка:] — Ты, палундра, чуеш? Як бы мне прышвартавацца да вашай праграмы? Гроднеў.
[Ад гал. val onder — падзенне ўніз.]
палупі́цца, ‑лупіцца; зак.
Разм. Трохі або поўнасцю аблупіцца. Фарба на сценах палупілася.
палупі́ць, ‑луплю, ‑лупіш, ‑лупіць; зак., каго-што.
1. Лупіць 1 (у 1, 2 знач.) некаторы час.
2. Разм. Парваць, разарваць усё, многае. Палупіць паперу на дробныя кускі.
палу́плены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад палупіць (у 2 знач.).
палупцава́ць, ‑цую, ‑цуеш, ‑цуе; зак., каго.
Разм. Лупцаваць некаторы час.
палу́скаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што
1. Злузаць усё, многае.
2. і без дап. Лускаць некаторы час.
палу́скваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., што.
Лускаць час ад часу. Палусквала шышкі вавёрка.
палу́тарка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.
Разм. Тое, што і паўтаратонка. Наладаваныя трохтонкі, палутаркі.. спаўзаюць з узгорка на кволы мост. Брыль.