Verbum

пало́льны, ‑ая, ‑ае.

Які служыць, прызначаны для поліва. Палольны агрэгат.

пало́льшчык, ‑а, м.

Той, хто поле.

пало́льшчыца, ‑ы, ж.

Жан. да палольшчык.

пало́м, ‑у, м.

Тое, што і паломка.

пало́маны,

гл. паламаны.

пало́мка, ‑і, ДМ ‑мцы, ж.

1. Дзеянне паводле дзеясл. паламаць (у 1 знач.).

2. Паламанае, пашкоджанае месца. [Асмалоўскі:] Я агледзеў, паломка нязначная, выправім на хаду. Гурскі.

пало́мнік, ‑а, м.

1. Багамолец, які вандруе па так званых святых месцах. Вунь там, за какосавым гаем, руіны старажытнага храма. Месца лічыцца святым. Кожны год вясной сюды прыходзяць сотні тысяч людзей. Паломнікі. Б. Стральцоў.

2. перан. Удзельнік паломніцтва (у 2 знач.).

пало́мніца, ‑ы, ж.

Жан. да паломнік.

пало́мніцкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да паломніка, паломніцтва. Паломніцкая літаратура. Паломніцкая дарога.

пало́мніцтва, ‑а, н.

1. Вандраванне, падарожжа веруючых розных рэлігій для пакланення так званым святым месцам.

2. перан. Разм. Падарожжа куды‑н. шматлікіх паклоннікаў каго‑, чаго‑н.; наведванне каго‑, чаго‑н. вялікай колькасцю наведвальнікаў. Археолагі многіх краін рабілі сапраўдныя паломніцтвы, каб толькі паглядзець на адзін з самых старажытных помнікаў чалавечай культуры. Матрунёнак. І вось з самай раніцы ў штаб злучэння пачалося літаральна паломніцтва. Шчарбатаў.