закля́цце, ‑я, н.
Уст.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. заклінаць — заклясці.
2. Тое, што і заклінанне (у 2 знач.). Мая дарагая матуля, Прывет і паклон мой табе, Тваё я закляцце ад кулі Заўсёды нашу пры сабе. Астрэйка.
3. Клятва, абяцанне, зарок. На гэтых завушніцах я напісаў закляцце — Усё, што не сказаў ёй, А ў чым хацеў прызнацца. Танк.
зако́латы, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад закалоць 1.
зако́лвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да закалоцца.
2. Зал. да заколваць.
зако́лваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да закалоць 1.
зако́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.
Шпілька для валос.
зако́н, ‑а і ‑у, м.
1. ‑а. Абавязковае для ўсіх правіла, устаноўленае вышэйшым органам дзяржаўнай улады, якое мае найвышэйшую юрыдычную сілу. Канстытуцыя — асноўны закон Саюза Савецкіх Сацыялістычных Рэспублік. Кодэкс законаў аб працы. Рабіць усё па закону.
2. ‑у. Наказ, загад, які з’яўляецца неаспрэчным, абавязковым для каго‑н. Загад камандзіра — закон для падначаленых.
3. ‑у. Агульнапрынятае правіла грамадскіх паводзін; звычай. Закон гасціннасць Законы сяброўства.
4. звычайна мн. (зако́ны, ‑аў). Асноўныя палажэнні ў якой‑н. справе, абумоўленыя яе сутнасцю. Законы правапісу. Законы вершаскладання.
5. ‑у. Пастаянная, аб’ектыўна існуючая сувязь паміж з’явамі, якая выцякае з прыроды саміх рэчаў; заканамернасць. Законы развіцця прыроды. Законы класавай барацьбы.
•••
Закон божы — асноўныя палажэнні хрысціянскай рэлігіі, як прадмет выкладання ў дарэвалюцыйнай школе.
Воўчы закон — пра адносіны ў грамадстве, дзе пануе самавольства дужых.
Закон не пісан для каго або каму — пра таго, хто ігнаруе агульнапрынятыя правілы, нормы паводзін.
Па-за законам — у становішчы, калі хто‑, што‑н. не ахоўваецца законам, пазбаўлены заступніцтва з боку дзяржаўных органаў.
Сухі закон — забарона ўжываць алкагольныя напіткі.
закона... (а таксама закана...).
Першая састаўная частка складаных слоў, якая ўказвае на адносіны да закона, законаў, напрыклад: законапарадак, законапалажэнне.
законавучы́цель, ‑я, м.
Уст. Выкладчык закону божага ў дарэвалюцыйнай школе.
законадара́дчы, ‑ая, ‑ае.
Спец. Які займаецца абмеркаваннем і распрацоўкай законапраектаў. Законадарадчая камісія.