насме́шнік, ‑а, м.
Чалавек, які любіць насміхацца з каго‑, чаго‑н. Злыя насмешнікі.
насміха́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. насміхацца.
2. Тое, што і насмешка. У голасе Крэменя чулася яўнае насміханне. Кавалёў.
насміха́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак., з каго-чаго, над кім-чым і без дап.
Здзекліва смяяцца з каго‑, чаго‑н. [Лабановіч] нават пачаў сам сябе лаяць, кпіць і насміхацца з сябе. Колас. Любе здалося, што сястра насміхаецца з яе няўдачы. Шамякін. [Аніс:] — [Лёнька] з цябе насміхаецца, а ты верыш яму. Гроднеў. Лёс насміхаўся над .. [Максам]. Гамолка. Ён яшчэ будзе насміхацца, — губляючы нядаўнюю раўнавагу, абурылася на Лёньку Прося. Васілевіч.
насмо́ктвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да насмактацца.
2. Зал. да насмоктваць.
насмо́ктваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да насмактаць.
насмо́лены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад насмаліць 1.
насмо́львацца, ‑аецца; незак.
Зал. да насмольваць.
насмо́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да насмаліць 1.
насмуро́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., чым і без дап.
Разм. Нарабіць смуроду. Насмуродзіць галавешкай. Насмуродзіць папяросай. □ Павітаўшыся, Антон палаяў курцоў. Гэта ж трэба было так насмуродзіць! Савіцкі.