зару́чка, ‑і, ДМ ‑чцы, ж.
Разм. Магчымасць атрымаць дапамогу, садзеянне; падтрымка, апека. — Ды гэта так! — Міхал уздыхае: — Але заручкі ён не мае. Яго паны не падтрымаюць, Бо на прымеце іншых маюць. Колас.
зару́чыны, ‑чын; адз. няма.
Абрад аб’яўлення каго‑н. жаніхом і нявестай. Спраўляюцца заручыны Вясельніцы засмучанай З вясёлым жаніхом. Купала.
заручы́цца 1, ‑ручуся, ‑ручышся, ‑ручыцца; зак., чым.
Загадзя забяспечыць сабе чыю‑н. падтрымку, дапамогу, згоду і пад. Сёмка заручыўся згодаю аднаго рамізніка, а сам з Рыгорам пайшоў на станцыю. Гартны.
заручы́цца 2, ‑ручуся, ‑ручышся, ‑рушыцца; зак., з кім і без дап.
Дамовіцца аб шлюбе, назвацца жаніхом і нявестай. — Спраўляй, хлопец засмучаны, з дзяўчынат заручыны, Спраўляй!.. Яна заручыцца, Спраўляй! Куляшоў. [Фельчарка] расказала мне, што ўвосень вось гэтага года заручылася з хлопцам, які жыве там, на сваёй і яе радзіме. Пестрак.
заручы́ць, ‑ручу, ‑ручыш, ‑ручыць; зак., каго.
Справіць абрад заручын. І калі прыйшлі сваты, малазнаёмыя людзі, бацька без ведама Пасты выпіў гарэлку, заручыў яе. Каваль. [Адэля] мне сказала, што бацькі на фэсце заручылі яе з Адасём, доўга таргаваліся пра пасаг. Гурскі.
зары́біць, ‑блю, ‑біш, ‑біць; зак., што.
Спец. Запусціць у вадаём рыбу для размнажэння. Зарыбіць сажалку.
зары́бленне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. зарыбляць — зарыбіць.
зары́блены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад зарыбіць.
зарыбля́цца, ‑яецца; незак.
Зал. да зарыбляць.
зарыбля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.
Незак. да зарыбіць.