завурката́ць, ‑качу, ‑кочаш, ‑коча; зак.
Разм. Пачаць вуркатаць.
завурча́ць і завурчэ́ць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.
Пачаць вурчаць, вурчэць.
заву́сеніца, ‑ы, ж.
Спец. Востры выступ, шурпатасць на паверхні. Дэталь з завусеніцамі.
заву́хкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Пачаць вухкаць.
за́вуч, ‑а, м.
Загадчык навучальнай часткі ў школе, вучылішчы.
заву́чаны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад завучыць.
2. у знач. прым. Засвоены частым паўтарэннем; прывычны. Мужчына.. дасканалым, завучаным жэстам паднёс руку да вуснаў. Асіпенка. // Штучны, няшчыры. — Добрай раніцы, Варфаламей, — з завучанай абыякавай ветлівасцю сказаў чалавек. Караткевіч.
3. у знач. наз. заву́чанае, ‑ага, н. Тое, што засвоена, вывучана. Завучанае ў дзяцінстве не забываецца і ў старасці. З нар.
заву́чванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. завучваць — завучыць.
заву́чвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да завучыцца.
2. Зал. да завучваць.
заву́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да завучыць.
за́вучы,
Дзеепрысл. незак. ад зваць.