занудзе́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.
Разм. Тое, што і занудзіцца. Без пэўных заняткаў было нудна, Толя занудзеў і нават паблажэў. Мікуліч.
занудзі́цца, ‑джуся, ‑дзішся, ‑дзіцца; зак., па кім-чым і без дап.
Засумаваць, замаркоціцца. Занудзіцца па родным доме. □ Занудзіўся небарака, Замаркотнела чало, І не вытрымаў, заплакаў, Што няшчасце прыплыло. Броўка. — Ты не ведаеш, як мне хочацца ўгледзець цябе і хоць перакінуцца адным слоўцам. Здаецца б, весялей стала на душы, якая занудзілася ад адзіноты. Сабаленка.
зану́дзіць, ‑іць; безас. зак.
Пачаць нудзіць.
зану́длівы, ‑ая, ‑ае.
Пагард.
1. Слабы, заняпалы, непрыглядны. Занудлівы чалавек.
2. Дакучлівы, шкадлівы. Хацелася кінуць млын, Адэлю, дачку і гэтага занудлівага пана, які надакучаў павучаннямі. Асіпенка.
зану́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Пачаць нукаць.
занумарава́ны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад занумараваць.
занумарава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе.
Зак. да нумараваць.
занумаро́ўвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да занумароўваць.
занумаро́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да занумараваць.
занура́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца.
Незак. да занурыцца.