пако́ўны, ‑ая, ‑ае.
Здольны змясціць у сабе многа чаго‑н.; ёмісты, умяшчальны. Побач з палком, каля сцяны стаяў з гарбатым пакатым вечкам пакоўны куфар. Колас.
пако́ўшчык, ‑а, м.
Рабочы, які займаецца пакоўкай 1 чаго‑н.
пако́ша, ‑ы, ж.
Скошаная сенажаць. Пакоша ўжо не колецца, — бяскрайнюю раўніну.. пакрыла светлазялёная мяккасць атавы. Брыль.
пако́шаны 1, ‑ая, ‑ае.
Перакошаны, скрыўлены. Пакошаная рама.
пако́шаны 2, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад пакасіць 2 (у 1, 2 знач.).
пакпі́ць, ‑плю, ‑піш, ‑піць; зак.
1. Сказаць з’едлівы жарт. Які майстар, такі і тавар, — паблажліва пакпіў Мікола. Новікаў. // з каго-чаго, (рэдка) над кім-чым і без дап. З’едліва пасмяяцца з каго‑, чаго‑н., паздзекавацца. З халасцяка можна пакпіць, можна паблажліва паляпаць яго па плячы; з жанчынай, калі ёй трыццаць год, пра замужжа не гаварыць. М. Стральцоў. [Савось] любіў падкрэсліваць сваю перавагу над іншымі, пакпіць, сказаць з’едліва, пакрыўдзіць. Гамолка.
2. Кпіць некаторы час. Хлопцы трохі пакпілі ды супакоіліся, а Іван усё моўчкі курыў. Быкаў.
пакра́дзены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад пакрасці.
пакра́жа, ‑ы, ж.
1. Крадзеж. Усе Мядзведзічы ўзбуджаны былі пакражаю чацвярых коней. Крапіва. — У двары нашым зрабілася пакража, і .. пакража не абы-якая. Ядвігін Ш.
2. Украдзеная рэч. А там ускрай агародаў, завіхаючыся, прытарабаніў [Кандрат] пакражу да лазні і прыхаваў. Кавалёў.
пакра́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Кракаць некаторы час.
пакра́кваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Кракаць час ад часу. [Ля ракі], у раскошы, гадаваліся, пакраквалі і часам цэлымі чародкамі ўзляталі качкі. Караткевіч.
пакракта́ць, ‑кракчу, ‑крэкчаш, ‑крэкча і пакрахта́ць, ‑крахчу, ‑крэхчаш, ‑крэхча; зак.
Крактаць (крахтаць) некаторы час.