Verbum

засмуткава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; зак.

Пачаць смуткаваць.

засмуці́цца, ‑мучуся, ‑муцішся, ‑муціцца; зак., па кім і без дап.

Засумаваць, замаркоціцца. Засмуціцца па родных. Засмуціцца ад гора. // Выразіць смутак, заклапочанасць (аб твары, вачах і пад.). Прыгожы круглы твар Галіны Садоўскай паружавеў, светла-зялёныя вочы засмуціліся, галава яе з роўненькім праборам цяжка панікла. Дуброўскі.

засмуці́ць, ‑смучу, ‑смуціш, ‑смуціць; зак., каго-што.

Выклікаць у каго‑н. пачуццё смутку, маркоты. Уранні Леначка не захацела пачакаць, пакуль згатуецца снеданне. І гэта зноў засмуціла старую. Брыль. Усіх у атрадзе моцна засмуціла смерць дарагога таварыша. Сіняўскі. // Азмрочыць. На момант успамін засмуціў душу скрухаю. Мележ.

засму́чанасць і засмучо́насць, ‑і, ж.

Стан засмучанага, засмучонага.

засму́чаны і засмучо́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад засмуціць.

засмуча́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца.

Незак. да засмуціцца.

засмуча́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да засмуціць.

засму́чвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца.

Незак. да засмуціцца.

засму́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да засмуціць.

засмучо́насць,

гл. засмучанасць.