Verbum

зала́піць, ‑плю, ‑піш, ‑піць; зак., што.

Тое, што і залатаць. Залапіць кажух. □ Дзірку дзіркаю ніяк не залапіш. Дзяргай.

зала́плены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад залапіць.

зала́пліваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да залапіць.

залапушы́цца, ‑шыцца; зак.

Пачаць лапушыцца.

залата... (гл. золата...).

Першая састаўная частка складаных слоў, якая ўжываецца замест «золата...», калі націск у другой частцы падае на першы склад, напрыклад: залатакудры, залатаносны.

залатаве́рхі, ‑ая, ‑ае.

Нар.-паэт. З пазалочаным верхам, купалам. Залатаверхі палац. Залатаверхая царква.

залатаво́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Насякомае атрада сеткакрылых, лічынкі якога знішчаюць шкоднікаў цытрусавых і вінаграду.

залатагры́вы, ‑ая, ‑ае.

Нар.-паэт. З залатой грывай; з грывай залацістага колеру. У садзе залатагрывы конь пасецца. Якімовіч.

залатагу́зка, ‑і, ДМ ‑зцы; Р мн. ‑зак; ж.

Начны матыль, небяспечны шкоднік садоў і лясоў.

залатако́ваны, ‑ая, ‑ае.

Нар.-паэт. Выкаваны з золата. Залатакованая чаша.