зако́ўзваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да закоўзаць.
зако́ўка, ‑і, ДМ ‑коўцы, ж.
Пашкоджанне неарагавелай часткі капыта каня пры коўцы.
зако́ціна, ‑ы, ж.
Разм. Адно бервяно, адна дошка закота. Аляксей адарваў закоціну, паклаў туды сцяг і зноў старанна прыбіў закоціну на месца. Якімовіч.
зако́чаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад закаціць.
зако́чвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да закаціцца.
2. Зал. да закочваць.
зако́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да закаціць.
закрада́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца.
Незак. да закрасціся.
закра́двацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца.
Незак. да закрасціся.
закра́ек, ‑крайка, м.
Разм. Тое, што і закраіна (у 1 знач.). Да.. вушэй данесліся характэрныя ўсплёскі вады, што білася ў высокія закрайкі парома. «Звязда».
закра́іна, ‑ы, ж.
1. Разм. Край чаго‑н. Навокал жа браня, вострыя вуглы ды няроўныя закраіны. «Маладосць». // Спец. Выступаючы кант чаго‑н. Закраіна гільзы.
2. Паласа талай вады паміж берагам і краем лёду. [На прыбярэжнай паласе] ўтвараюцца першыя закраіны, у той час як на сярэдзіне ракі або возера лёд яшчэ моцны і надзейны. Матрунёнак.