Verbum

паскаро́міцца, ‑млюся, ‑мішся, ‑міцца; зак.

Уст. разм. З’есці скаромнага. — Старая з Марылькаю тут гасцінцаў табе напакавалі, дык бяры, паскаромся трошкі, а то ўчарнеў на нішчымніцы, аж скура да касцей папрысыхала. Грахоўскі.

паскарэ́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. паскараць — паскорыць і паскарацца — паскорыцца.

2. Спец. Велічыня змянення хуткасці руху за адзінку часу.

пасква́рыцца, ‑рыцца; зак.

Скварыцца некаторы час.

пасква́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак., што.

1. Пераскварыць усё, многае.

2. і без дап. Скварыць некаторы час (пра сала).

па́сквіль, ‑я, м.

Твор паклёпніцкага, зневажальнага характару.

[Ням. Pasquill ад іт. pasquillo.]

па́сквільны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да пасквіля; які з’яўляецца пасквілем.

пасквіля́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Той, хто піша пасквілі; паклёпнік.

пасквіля́нтка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да пасквілянт.

пасквіля́нцкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да пасквілянта; такі, як у пасквілянта.

паскіда́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад паскідаць.