панаскрэ́бваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.
Разм. Тое, што і панаскрабаць.
панаскуба́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.
Наскубці за некалькі прыёмаў значную колькасць чаго‑н.
панаску́бваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.
Тое, што і панаскубаць.
панаслі́ньваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Разм. Наслініць усё, многае або што‑н. у многіх месцах.
панасма́жваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.
Насмажыць многа чаго‑н. — Даліся табе ў знакі сёння гэтыя «дзяды», — гаварыў [Селівон] жонцы на кухні, — бачыш, колькі панасмажвала! Баранавых.
панасме́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Насмеціць усюды, у многіх месцах.
панасміха́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак., з каго-чаго, над кім-чым і без дап.
Насміхацца на працягу некаторага часу. Ідэйная накіраванасць апавядання [Я. Коласа] «Нёманаў дар» не толькі ў тым, каб панасміхацца з ненавіснага людзям чыноўніка, але і выявіць вялікую сілу абурэння сялянскіх мае несправядлівасцямі царскага ладу. Юрэвіч.
панасо́ўвацца, ‑аецца; зак.
Разм. Рухаючыся, насунуцца на каго‑, што‑н. — пра ўсё, многае.
панасо́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Насунуць, нацягнуць што‑н. усім, многім. Уранні па нівах, з гары ў даліну, прайшоўся нізам вецер і панасоўваў мэндлікам шапкі на самыя вочы. Брыль.
панастаўля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; зак., што.
1. і чаго. Наставіць, паставіць вялікую колькасць чаго‑н. [Трактарыст:] — А ці не лішне мы навазілі таго торфу?.. Гэта ж штабялёў панастаўлялі, што на поле не ўз’едзеш... Палтаран. // Набудаваць многа чаго‑н. Тым часам кончыліся цагляныя будынкі, якіх тут панастаўлялі за апошнія гады, і зноў пачаліся драўляныя хаты. Чыгрынаў.
2. Нацэліць куды‑н. усё, многае. Мы ўсе.. панастаўлялі рулі ўверх і стралялі па самалётах. Марціновіч.
3. Зрабіць стаячым усё, многае. Лётчыкі і тэхнікі селі на два прычэпы, затуліліся, панастаўлялі каўняры. Алешка.