загле́дзець, ‑гледжу, ‑гледзіш, ‑гледзіць; зак., каго-што і са злучн. «што».
Разм. Угледзець, убачыць. Гаспадыня Петрусёвай кватэры загледзела іх [Рыгора і Рыму] з акна. Гартны. Арон з Ігнасём загледзелі, што, Цімох пазірае спадылба на новых гасцей. Мурашка.
загле́ены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад заглеіць.
загле́іцца, ‑глеіцца; зак.
Запоўніцца глеем (пра вадаём).
загле́іць, ‑глеіць; зак., што.
Занесці глеем.
загле́йванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. заглейваць — заглеіць.
заглуха́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да заглухнуць.
заглу́хлы, ‑ая, ‑ае.
Разм.
1. Які прыціх, перастаў гучаць. Заглухлы тупат коней.
2. Заняпалы, закінуты, запусцелы. На паляне асталося два кусцікі крушыны, заглухлыя ў высокай траве. Пестрак.
заглу́хнуць, ‑не; пр. заглух, ‑ла; зак.
1. Стаць нячутным, заціхнуць. Нейкі камяк зацяў горла, і крык заглух. Хадкевіч. Заглухла цяжкіх бомб выццё. Прануза. // Перастаць працаваць, дзейнічаць (пра матор, рухавік, кулямёт і пад.). Калі матор чмыхнуў і заглух, Каліта высунуўся з люка. Паслядовіч.
2. Стаць занядбаным, закінутым. Сад заглух. Сядзіба заглухла. // перан. Спыніць развіццё, зачахнуць. — Заглухнеш ты тут, звянеш без часу. Хадкевіч.
3. перан. Загаснуць, прытупіцца, забыцца (пра пачуцці, думкі і пад.). А памяць аб Раманчыку так і заглухла, і толькі я цяпер успамінаю яго. Колас.