заме́ціць, ‑мечу, ‑меціш, ‑меціць; зак., каго-што.
Разм.
1. са злучн. «што», «як». Убачыць, угледзець. Але як бацька ні стараўся, А ўсё ж ён лёганька хістаўся. Антось даўно замеціў гэта. Колас.
2. Памеціць, прымеціць. Замеціць дарогу ў лесе. Замеціць старонку ў кнізе.
за́мець, ‑і, ж.
1. Завіруха, мяцеліца. На дварэ круціла замець, зямля курылася халодным белым дымам. Шашкоў.
2. Снег, які гоніцца ветрам па зямлі. Снегавая замець курэла за .. [Валодзем] следам. Хадкевіч. Па брусчатцы слалася замець. Карпаў.
заме́чаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад замеціць.
заме́шванне 1, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. замешваць 1 — замясіць 1.
заме́шванне 2, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. замешваць 2 — замяшаць 1.
заме́швацца 1, ‑аецца; незак.
1. Незак. да замясіцца.
2. Зал. да замешваць 1.
заме́швацца 2, ‑аецца; незак.
1. Незак. да замяшацца 1.
2. Зал. да замешваць 2.
заме́швацца 3, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да замяшацца 2.
2. Зал. да замешваць 3.
заме́шваць 1, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да замясіць 1.
заме́шваць 2, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да замяшаць 1.
заме́шваць 3, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да замяшаць 2.
заме́шка 1, ‑і, ДМ ‑шцы, ж.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. замешваць 2 — замяшаць 1.
заме́шка 2, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.
Абл. Замінка, затрымка. Ідзе з лапатай дзядзька з хаты І адграбае снег заўзята. У гумно і ў хлеў праводзіць сцежкі, — Не хоча мець удзень замешкі, Бо ўдзень на рэчку і на тоні Схадзіць рыхтуецца Антоні. Колас.
замёрзлы і заме́рзлы, ‑ая, ‑ае.
1. Цвёрды, зацвярдзелы ад холаду. Замёрзлая зямля. Замёрзлая гразь. // Пакрыты лёдам, ледзяной коркай. Замёрзлыя вокны. // Сапсаваны марозам, выведзены са строю. Замёрзлая вадакачка.
2. Які загінуў, памёр ад холаду. Дзе ды[хае] крыніца ў кустах ля сяла, душы дзве замёрзлых жанчына знайшла. Вялюгін. // Моцна азяблы, прамёрзлы. Замёрзлыя пальцы не слухаліся. Мележ.
замёт, ‑а, М ‑мёце, м.
Абл. Агароджа з тонкага бярвення, закладзенага ў шулы. Панурыя гнядыя коні выйшлі за вароты і стаялі доўга ля замёта. Гарэцкі.