заручы́цца 1, ‑ручуся, ‑ручышся, ‑ручыцца; зак., чым.
Загадзя забяспечыць сабе чыю‑н. падтрымку, дапамогу, згоду і пад. Сёмка заручыўся згодаю аднаго рамізніка, а сам з Рыгорам пайшоў на станцыю. Гартны.
заручы́цца 2, ‑ручуся, ‑ручышся, ‑рушыцца; зак., з кім і без дап.
Дамовіцца аб шлюбе, назвацца жаніхом і нявестай. — Спраўляй, хлопец засмучаны, з дзяўчынат заручыны, Спраўляй!.. Яна заручыцца, Спраўляй! Куляшоў. [Фельчарка] расказала мне, што ўвосень вось гэтага года заручылася з хлопцам, які жыве там, на сваёй і яе радзіме. Пестрак.
заручы́ць, ‑ручу, ‑ручыш, ‑ручыць; зак., каго.
Справіць абрад заручын. І калі прыйшлі сваты, малазнаёмыя людзі, бацька без ведама Пасты выпіў гарэлку, заручыў яе. Каваль. [Адэля] мне сказала, што бацькі на фэсце заручылі яе з Адасём, доўга таргаваліся пра пасаг. Гурскі.
зары́біць, ‑блю, ‑біш, ‑біць; зак., што.
Спец. Запусціць у вадаём рыбу для размнажэння. Зарыбіць сажалку.
зары́бленне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. зарыбляць — зарыбіць.
зары́блены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад зарыбіць.
зарыбля́цца, ‑яецца; незак.
Зал. да зарыбляць.
зарыбля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.
Незак. да зарыбіць.
зарыва́цца 1, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца.
Незак. да зарыцца.
зарыва́цца 2, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца.
Незак. да зарвацца.
зарыва́ць 1, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да варыць.
зарыва́ць 2, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да зарваць.