паго́джаны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад пагадзіць.
2. у знач. прым. Прыміраны.
паго́дзіцца, ‑дзіцца; незак.
Рабіцца пагодлівым. Дзень раздумаў пагодзіцца, і светлаватыя хмары віселі над ракой. Караткевіч. Добра, што хоць пагодзілася: перастаў сыпаць дробны дождж. Машара.
паго́дзіць, ‑дзіць; безас. незак.
Разм. Пра добрае, спрыяльнае надвор’е. Покуль пагодзіць і годзіць, Сена сабраць бы ў стагі. Танк.
паго́длівы, ‑ая, ‑ае.
Добры, ясны, цёплы. За акном святлеў ясны пагодлівы ранак. Гартны. Стаіць позняя, але пагодлівая і ціхая восень. Дуброўскі.
паго́днены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад пагадніць.
паго́дны, ‑ая, ‑ае.
1. Тое, што і пагодлівы. Усталявалася пагодная восень. Чарнышэвіч.
2. Які мае адносіны да пагоды. Пагодныя адзнакі зімы.
паго́йдванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. пагойдваць і пагойдвацца.
паго́йдвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
Гайдацца злёгку або час ад часу. Байдарка ціха пагойдваецца на блакітнай спакойнай вадзе. В. Вольскі. У паднябессі ледзьве пагойдваліся вяршыні старых бяроз. Новікаў.