зацьме́нне, ‑я, н.
Астранамічная з’ява, калі адно нябеснае цела або яго цень закрываюць другое нябеснае цела. Зацьменне Сонца. Зацьменне Месяца.
зацьмі́ць, ‑млю, ‑міш, ‑міць; зак., каго-што.
1. Засланіўшы сабою, зрабіць нябачным, непрыметным. Хмары зацьмілі сонца. □ Здаецца, свет звузіўся вакол цябе, шэрань зацьміла далягляд, і паветра насыпана пераднавальнічнымі подыхамі. Хадкевіч. // Пазбавіць магчымасці бачыць. Густы туман зацьміў вочы, і нейкі час Лагуцька ступаў наўгад, вобмацкам. Сіняўскі.
2. перан. Перавысіць каго‑н. сваімі якасцямі, заслугамі, адсунуць на задні план. Фельдфебель не мог адразу ачуняць ад такога геройства бацькі і зацьміць яго прыкладам яшчэ большай мужнасці. Брыль.
3. перан. Пазбавіць яснасці, зацямніць. Зацьміць розум.
зацьмява́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да зацьміць.
зацэментава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак., што.
Накрыць цэментам. Зацэментаваць падлогу.
зацюга́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Пачаць цюгакаць.
зацюкава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; зак., што.
Спец. Звязаць у цюк (цюкі); спакаваць. Зацюкаваць сена. Зацюкаваць салому.
зацю́каны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад зацюкаць.
2. у знач. прым. Запужаны, забіты; затуканы. І шкода пакідаць сваю хату, абжытую і цёплую; шкода маўклівай зацюканай маці. Грахоўскі.
зацю́каць 1, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго.
Разм.
1. Забіць ударамі.
2. перан. Давесці да атупення; затукаць. Зацюкаць чалавека.
зацю́каць 2, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Пачаць цюкаць.
зацюко́ўвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да зацюкоўваць.
зацюко́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да зацюкаваць.