захма́рыць 1, ‑рыць; зак.
1. што. Зрабіць хмарным. Захмарыла ўжо восень неба і распранае гай барвовы. Вялюгін. / у безас. ужыв. Хутка зноў захмарыла, дождж разахвоціўся і дробна ды густа ліў да самага вечара. Кірэенка.
2. перан.; каго-што. Засмуціць, замаркоціць. Пачутая нядобрая навіна пра Ганну ўжо тут, у гаворцы з маці, захмарыла [Васіля]. Мележ.
захма́рыць 2, ‑рыць; безас. зак.
Пачаць хмарыць.
захму́раны, ‑ая, ‑ае.
Нахмураны, пахмурны. Максіму кінуўся ў вочы.. несамавіты выгляд [Сцяпана]: казацкія вусы неяк бездапаможна павіслі на захмураным твары. Машара.
захму́рыцца 1, ‑рыцца; зак.
Зрабіцца хмурным. Далягляд захмурыўся. □ Ад самоты захмурыўся Твар дзявочы. Кірэенка.
захму́рыцца 2, ‑рыцца; безас. зак.
Пачаць хмурыцца.
захму́рыць 1, ‑рыць; зак., што.
Зрабіць хмурным.
захму́рыць 2, ‑рыць; безас. зак.
Пачаць хмурыць.
захмяле́лы, ‑ая, ‑ае.
Які захмялеў; ап’янелы. Выпілі, вядома, барыш. Захмялелы Ян стаў добры і гаваркі. Чарнышэвіч.
захмяле́нне, ‑я, н.
Стан захмялелага; ап’яненне.
захмяле́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.
Стаць п’яным; ап’янець. Пракоп шчыра зычыў дабра Шарупічам, усе тосты здаваліся яму важнымі, і ён крыху захмялеў. Карпаў. [Юзік] адзін выпіў усю гарэлку, з’еў цэлага селядца і парадкам захмялеў. Чарнышэвіч.
захны́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Разм. Пачаць хныкаць.