Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

Скарачэнні
абвгдеёжзійклмнопрстуфхцчшэюя
авклмнопртухчыэ-
бвдзйклмнпртфхцшя

шыш, ✂, м. (разм.).

  1. Тое, што і кукіш.

    • Паказаць ш. каму-н.

  2. Пра што-н. надта малое, нязначнае.

    • Вам з усяго гэтага ш. застанецца.

◊

  • Ні шыша (разм. груб. неадабр.) — нічога.

шышак​1, ✂, м.

  1. Тое, што і гронка.

    • Ш. вінаграду.

  2. Патаўшчэнне ў выглядзе шышкі на сцёблах некаторых раслін (разм.).

    • Шышакі чароту.

  3. Вялікая колькасць насякомых, якія сабраліся ў адзін ком.

    • Ш. пчол.

|| прым. шышачны, ✂.

шышак​2, ✂, м.

Старажытны металічны шлем, які заканчваўся вастрыём з шышкай (у 2 знач.) наверсе.

шышка, ✂, ж.

  1. Круглаватае ці авальнае суквецце і плод хваёвых і некаторых іншых раслін, пакрыты луской.

    • Яловая ш.
    • Хваёвая ш.
    • Альховая ш.
    • Кедравая ш. (напоўненая арэхамі).

  2. Круглаватая выпукласць, бугор.

    • На лбе ўскочыла ш.

  3. Пра важную, значную, уплывовую асобу (разм. іран.).

    • Ён там важная ш.

|| прым. шышачны, ✂ і шышкавы, ✂.

шышкаваты, ✂.

Няроўны, з шышакамі 1 (у 2 знач.).

  • Шышкаватая паверхня.

|| наз. шышкаватасць, ✂.