Verbum

тулава, ✂, н.

Цела чалавека або жывёлы без галавы і канечнасцей.

туліцца, ✂; незак.

1. Гарнуцца, прыціскацца да каго-, чаго-н.

   • Дзіця туліцца да маці.

2. перан. Адчуваць большую прыязнасць да каго-н., быць больш адданым каму-н.

   • Хлопчык больш туліўся да бацькі.

3. Знаходзіць прытулак, прыстанішча дзе-н. у цеснаце.

   • У цеснай хаце тулілася сям’я з дзевяці чалавек.

4. перан. Размяшчацца, знаходзіцца дзе-н. у зацішным месцы.

   • Вёска тулілася каля лесу.

туліць, ✂; незак.

1. Гарнуць да сябе з ласкай, пяшчотай.

   • Маці туліла дзяўчынку да грудзей.

2. перан. Быць прытулкам для каго-, чаго-н.

   • Лес туліў партызан ад немцаў.
   • Густы зараснік туліў старую хатку.

туляга, ✂, м.; ✂, ж..

1. Чалавек, які туляецца, пазбягае сустрэч; бадзяга.

2. Баязлівец, нерашучы чалавек (разм.).

туляцца, ✂; незак.

1. Блукаць, хадзіць без пэўнай мэты; бадзяцца.

   • Усё жыццё туляўся без ніякага занятку.

2. Знаходзіцца дзе-н., хаваючыся ад каго-, чаго-н.

   • Туляўся ў лесе, пакуль партызан не знайшоў.

|| наз. тулянне, ✂.