Verbum

мір​¹, ✂, м.

1. Адсутнасць варожасці, вайны; згода.

   • Барацьба народаў за м.
   • Жыць у міры.
   • У сям’і м.

2. Пагадненне ваюючых бакоў аб канчатковым спыненні ваенных дзеянняў.

   • Падпісаць м.

|| прым. мірны, ✂.

мір​², ✂, м. (уст.).

Сельская грамада.

• Мірам будавалі пагарэльцу хату.

◊

• Што міру, тое і бабінаму сыну (разм.) — што ўсім, тое і каму-н.

міра, ✂, н.

Пахучы алей, які ўжыв. у хрысціянскіх царкоўных абрадах.

◊

• Адным мірам мазаны (разм. неадабр.) — пра людзей з аднолькавымі недахопамі.

мірабель, ✂, м.

1. Пладовае дрэва, падобнае на сліву.

2. зб. Дробныя жоўтыя плады гэтага дрэва.

|| прым. мірабелевы, ✂ і мірабельны, ✂.

міравая, ✂, ж.

Мірнае вырашэнне спрэчкі без суда.

• Пайсці на міравую.

міравы​¹ ✂ прым.

Звязаны з устанаўленнем мірных адносін паміж спрэчнымі бакамі.

• М. суд (дарэвалюцыйны суд, дзе разбіралі дробныя грамадзянскія і крымінальныя справы).

міравы​², ✂ (разм.).

Вельмі добры, цудоўны.

• М. фільм.

міраед, ✂, м. (пагард.).

У дарэвалюцыйнай вёсцы: той, хто жыў з чужой працы, кулак.

|| прым. міраедскі, ✂.

міраж, ✂, м.

1. Аптычная з’ява ў атмасферы, пры якой на гарызонце становяцца бачнымі адлюстраванні розных наземных прадметаў.

   • М. у пустыні.

2. перан. Тое, што не адпавядае рэчаіснасці, што не можа здзейсніцца.

|| прым. міражны, ✂.

міралюбівы, ✂.

Які любіць мір, згоду, заснаваны на імкненні захаваць мір; дружалюбны.

• Міралюбівая палітыка.
• М. чалавек.

|| наз. міралюбівасць, ✂.