Verbum

гучанне, ✂, н.

1. гл. гучаць.

2. перан. Накіраванасць, характар, сэнс.

   • Вострае сацыяльнае г. п’есы.

гучаць, ✂ і гучэць, ✂, незак.

1. Утвараць гукі, раздавацца (пра гукі).

   • Струны гучаць глуха.
   • Гучыць вясёлая мелодыя.

2. перан. Успрымацца як нешта важнае, урачыстае, прыгожае і пад.

   • Кібернетыка — гэта гучыць!
   • Чалавек! Гэта гучыць горда.

3. Вынікаць, праяўляцца.

   • У гэтым пытанні гучыць сумненне.
   • У голасе гучыць радасць.

|| наз. гучанне, ✂.

гучнагаварыцель, ✂, м.

Прыбор для ўзнаўлення гукаў і ўзмацнення гучнасці радыёперадач.

гучнагалосы, ✂.

З гучным голасам.

|| наз. гучнагалосасць, ✂.

гучнець, ✂; незак.

Рабіцца больш моцнымі (пра гукі).

• Галасы гучнелі.

гучны, ✂.

1. Які характарызуецца выразным, далёка чутным гукам.

   • Г. голас.
   • Гучная мелодыя.

2. перан. Які атрымаў шырокую вядомасць.

   • Гучная слава.
   • Гучнае імя.

3. перан. Напышлівы, фальшывы па сэнсу.

   • Гучныя фразы.

|| наз. гучнасць, ✂.

гучок, ✂, м.

Маладая галінка, атожылак, парастак.

• Адсадзіць г.

|| прым. гучковы, ✂.