гучаць, і гучэць, , незак.

  1. Утвараць гукі, раздавацца (пра гукі).

    • Струны гучаць глуха.
    • Гучыць вясёлая мелодыя.
  2. перан. Успрымацца як нешта важнае, урачыстае, прыгожае і пад.

    • Кібернетыка — гэта гучыць!
    • Чалавек! Гэта гучыць горда.
  3. Вынікаць, праяўляцца.

    • У гэтым пытанні гучыць сумненне.
    • У голасе гучыць радасць.

|| наз. гучанне, .

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)