Verbum

выезд, ✂, м.

1. гл. выехаць.

2. Месца, праз якое выязджаюць.

   • В. на шашу.

3. Коні з экіпажам і вупражжу (уст.).

|| прым. выязны, ✂.

• Выязная сесія суда (па-за месцам работы).
• Выязныя вароты.
• В. конь (не рабочы; уст.).

выездзіць​¹, ✂; зак.

1. Ездзячы, пабываць у многіх месцах, аб’ездзіць.

   • Выездзіў паўсотні кіламетраў за дзень.

2. Утрамбаваць яздой, уездзіць.

   • Добра выезджаная дарога.

3. Ездзячы, дасягнуць якой-н. мэты (разм.).

   • Нічога мы сёння не выездзім.

|| незак. выезджваць, ✂.

выездзіць​², ✂; зак.

Прывучыць да язды.

• В. каня.

выемка, ✂, ж.

1. гл. выняць.

2. Паглыбленне, упадзіна.

   • В. ў сцяне.

выесці, ✂; зак.

1. З’есці ўнутраную частку чаго-н.

   • В. начынку.
   • Не варты выедзенага яйца (не мае ніякага значэння; разм.).

2. З’есці ўсё, што знаходзіцца ў чым-н.

   • В. міску крупніку.

3. Пашкодзіць, разбурыць чым-н. едкім.

   • Кіслата выела дзірку ў тканіне.
   • Дым выеў вочы (стала балюча глядзець ад дыму).

|| незак. выядаць, ✂.

выехаць, ✂; зак.

1. Паехаць, адправіцца з аднаго месца ў другое.

   • В. з горада.
   • В. з варот.

2. Едучы, паявіцца дзе-н.

   • В. на лясную паляну.
   • З-за вугла выехала машына.

3. Пакінуць адно месца жыхарства, пераехаўшы на другое.

   • Жыхары выехалі.

4. Плаўна вываліцца, выпасці (разм.).

   • Пакет выехаў з рук.

5. перан., на кім-чым. Выкарыстаць для сваёй выгады чыю-н. працу, якія-н. акалічнасці (разм. неадабр.).

   • В. на памочніку.
   • В. на акалічнасцях.

|| незак. выязджаць, ✂.

|| наз. выезд, ✂.