Verbum

атрафі́раваны, ✂ (кніжн.).

Які атрафіраваўся, страціў жыццяздольнасць.

• А. орган.

атрафі́равацца, ✂; зак. і незак. (кніжн.).

Падвергнуцца (-вяргацца) атрафіі.

• Атрафіраваліся мышцы.

атрафі́я, ✂, ж.

Страта жыццяздольнасці, знясіленне, змяншэнне якога-н. органа.

• А. мышцы.
• А. сумлення (перан.).

атрусі́цца, ✂; зак.

Нарадзіць трусянят (пра труску).

атру́та, ✂, ж.

Ядавітае рэчыва.

• А. для мух.

атру́тны, ✂.

Які выклікае атручэнне, ядавіты.

• Атрутнае рэчыва.

атруці́цца, ✂; зак.

1. Скончыць самагубствам, прыняўшы атруту, ядавітае рэчыва.

2. Захварэць або памерці ў выніку ўздзеяння на арганізм атрутнага рэчыва.

   • А. грыбамі.

|| незак. атручвацца, ✂.

|| наз. атручванне, ✂ і атручэнне, ✂.

атруці́ць, ✂; зак.

1. Загубіць атрутай або зрабіць шкоду чым-н. ядавітым.

   • А. арганізм гарэлкай.

2. Прымяшаць да чаго-н. атруту.

   • А. ваду.

3. перан. Аказаць дрэнны ўплыў на каго-, што-н.

   • А. душы людзей.

4. перан. Пазбавіць радасці, весялосці.

   • Хцівасць атруціла яе жыццё.

|| незак. атручванне, ✂ і атручэнне, ✂.

атрыбу́т, ✂, м.

1. Неабходная, пастаянная прымета, уласцівасць чаго-н., прыналежнасць (кніжн.).

2. У граматыцы: тое, што і азначэнне.

|| прым. атрыбутыўны, ✂.

атрыма́льнік, ✂, м. (афіц.).

Асоба або ўстанова, што атрымліваюць якія-н. адрасаваныя ім каштоўнасці, грузы і пад.

• А. тавараў.

|| ж. атрымальніца, ✂.