Verbum

валакно́, ✂, н.

1. звычайна мн. Выцягнутая ў даўжыню клетка расліннай або жывёльнай тканкі.

   • Валокны драўніны.
   • Нервовыя валокны.

2. таксама зб. Ніткападобная эластычная пасма расліннага, мінеральнага або штучнага паходжання.

   • Ільняное валакно.
   • Штучнае в.
   • Валокны цэлюлозы.

|| памянш. валаконца, ✂.

|| прым. валаконны, ✂.

валаку́ша, ✂, ж.

1. Прымітыўнае прыстасаванне ў выглядзе дзвюх змацаваных папярочкамі жардзін для перавозкі грузаў канём.

   • Вывезці сена з лесу на валакушах.

2. Агульная назва сельскагаспадарчых прылад для зграбання сена, саломы, выраўноўвання паверхні раллі і сенажаці.

вала́н, ✂, м.

1. Прышыўная палоска лёгкай тканіны або карунак у выглядзе фальбоны ці брыжоў на сукенцы.

2. Лёгкі мячык з пер’ем або шырокім хвалістым абадком для гульні ў бадмінтон.

|| прым. валанны, ✂.

валапю́к, ✂, м.

1. Адна з першых штучных моў, створаная ў Германіі ў 1879 годзе І.М.Шлейерам; яе меркавалі выкарыстаць у якасці адзінай сусветнай мовы.

2. перан. Набор незразумелых слоў; тарабаршчына.

валаса́ты, ✂.

Пакрыты, аброслы валасамі.

• Валасатыя рукі.

|| наз. валасатасць, ✂.

валасе́нь, ✂, м.

1. Паразітычны вадзяны чарвяк, падобны на волас.

2. Хвароба скуры ног у чалавека і жывёлы ў выглядзе язваў.

валасі́на, ✂, ж.

Адзінкавы волак.

|| памянш. валасінка, ✂.

валасня́, ✂, ж., зб. (разм. пагард.).

Калматыя пасмы валасоў чалавека або шэрсці жывёлы.

• Зарасці валаснёй.

валасо́к, ✂, м.

1. гл. волас.

2. Тонкая металічная ніць, спружына, дроцік у якім-н. механізме.

3. Тое, што варсінка (у 2 знач. і спец.).

◊

• На валаску (вісець) (разм.) — знаходзіцца ў вельмі ненадзейным, небяспечным становішчы.

• Жыццё хворага на валаску.

• На валасок (валаску) ад чаго — вельмі блізка (ад якога-небудзь няшчасця).

• Быць на валасок ад смерці.

валася́нка, ✂, ж.

Невялікая пеўчая птушка атрада вераб’іных з тонкай шылападобнай дзюбай.

|| прым. валасянкавы, ✂.

• Сямейства валасянкавых (наз.).