Verbum

удастоіцца, ✂; зак.

1. Аказацца дастойным высокай ацэнкі, узнагароды, звання і пад. (кніжн.).

   • У прэміі.

2. Атрымаць што-н. як знак чыёй-н. увагі.

   • У. пахвалы.

|| незак. удастойвацца, ✂.

удастоіць, ✂; зак.

1. Узнагародзіць, прызнаць дастойным (кніжн.).

   • У. урадавай узнагароды.
   • Дзеяч, удастоены ганаровага звання.

2. Аказаць каму-н. гонар сваёй увагай, прыхільнасцю і пад.

   • У позіркам.
   • Не ўдастоіць адказам.

|| незак. удастойваць, ✂.

удаў, ✂, м.

Вялікая драпежная неядавітая змяя трапічных і субтрапічных краін.

|| прым. удававы, ✂.

• Сямейства ўдававых (наз.).

удаўжкі, прысл.

У даўжыню.

• Лес цягнуўся на некалькі кіламетраў у.

удаўство, ✂, н.

Бясшлюбны стан удавы, удаўца.

удацца​¹, ✂; зак.

1. Паспяхова ажыццявіцца, завяршыцца; атрымацца вельмі ўдалым (у 2 і 3 знач.).

   • Справа ўдалася.
   • Ураджай удаўся.
   • Ростам не ўдалася (пра чалавека, жывую істоту: не вырас; разм.).

2. Аказацца магчымым зрабіць што-н., пашчаслівіцца.

   • Удалося дастаць рэдкую кнігу.
   • Не ўдалося з’ездзіць.

3. Урадзіцца, вырасці падобным на каго-н.

   • Сын удаўся ў бацьку.

|| незак. удавацца, ✂.

удацца​², ✂; зак.

1. Урэзацца, зайсці далёка ў глыб чаго-н.

   • Бераг удаўся ў мора.

2. перан. Аддацца якому-н. пачуццю, паглыбіцца (у 3 знач.; разм.).

   • У. ў фантазію.

|| незак. удавацца, ✂.

удаць, ✂; зак. (разм.).

Выдаць, выкрыць каго-н.

|| незак. удаваць, ✂.

удача, ✂, ж.

Поспех, патрэбны або жаданы зыход справы.

• Нечаканая ў.
• Пажадаць удачы.
• Ну і ў.! (таксама перан. такі ўжо ўрадзіўся, няўдаліца; разм. іран.).

удачарыць, ✂; зак.

Прыняць у сям’ю (дзяўчынку) на правах роднай дачкі.

|| незак. удачараць, ✂.

|| наз. удачарэнне, ✂.