Verbum

старамодны, ✂.

Зроблены па старой модзе або які прытрымліваецца старой моды.

• С. капялюш.
• Старамодныя манеры (перан.).

|| наз. старамоднасць, ✂.

старана, ✂, ж.

1. Напрамак, а таксама месца ў якім-н. напрамку ад каго-, чаго-н.; бок.

   • Хмара паднялася са стараны лесу.
   • У старане ад дарогі.

2. Мясцовасць, краіна; бок.

   • З роднай стараны.
   • Нясоладка жыць на чужой старане.

3. Чалавек, або група асоб, якія супрацьстаяць другому чалавеку ці групе; бок.

   • Выслухаць дзве стараны.
   • Спрэчкі старон на сходзе.

4. У матэматыцы: прамая лінія, якая абмяжоўвае геаметрычную фігуру.

   • С. прамавугольніка.

5. у знач. прысл. стараной (-ою). У абход, ідучы на пэўнай адлегласці ад чаго-н.

   • Аб’ехаць вёску стараной.

◊

• Мая (твая, яго і пад.) справа старана (разм.) — мяне (цябе і пад.) менш за ўсё датычыцца.

• На старане (разм.) — не дома, на чужым месцы (жыць, працаваць і пад.).

• У старане — 1) на некаторай адлегласці, воддаль; 2) асобна, не разам.

|| памянш. старонка, ✂.

старанне, ✂, н.

Імкненне зрабіць, выканаць што-н. старанна, дбайна.

• Укласці ўсё с. ў работу.

старанны, ✂.

Які адносіцца да справы са стараннем; дбайны, руплівы.

• Старанная гаспадыня.
• Старанна (прысл.) прыбраць пакой.

|| наз. стараннасць, ✂.

старарэжымны, ✂.

Які мае адносіны да старога рэжыму.

• Старарэжымныя часы.

|| наз. старарэжымнасць, ✂.

старасветчына, ✂, ж.

Даўніна, часы, якія даўно мінулі.

старасвецкі, ✂.

1. Не сучасны па спосабу жыцця, звычках.

   • С. ўклад жыцця.

2. Які быў даўней і захаваўся да гэтага часу.

   • Старасвецкае адзенне (старамоднае).

3. Вельмі стары.

   • Абапал гасцінца растуць старасвецкія дубы.

|| наз. старасвецкасць, ✂.

стараславянскі, ✂.

Які адносіцца да першай літаратурна-пісьмовай мовы славян эпохі 9—11 стст.

• Стараславянская мова.
• Стараславянскае пісьменства.

стараста, ✂, м.

Выбарная або назначаная асоба для вядзення спраў якога-н. невялікага калектыву, групы.

• Сельскі с. (у дарэвалюцыйнай вёсцы).
• С. групы на філфаку.
• С. гуртка.

старасць, ✂, ж.

1. Перыяд жыцця пасля сталасці, калі паступова адбываецца аслабленне дзейнасці арганізма.

   • С. ходзіць асцярожна і абачліва глядзіць (з нар.).
   • С. — не радасць (прыказка).

2. Доўгачасовае існаванне; зношанасць.

   • Слуп зваліўся ад старасці.