назоўнік | жаночы род
Напрамак, а таксама месца ў якім-н. напрамку ад каго-, чаго-н.; бок.
- Хмара паднялася са стараны лесу.
- У старане ад дарогі.
Мясцовасць, краіна; бок.
- З роднай стараны.
- Нясоладка жыць на чужой старане.
Чалавек, або група асоб, якія супрацьстаяць другому чалавеку ці групе; бок.
- Выслухаць дзве стараны.
- Спрэчкі старон на сходзе.
У матэматыцы: прамая лінія, якая абмяжоўвае геаметрычную фігуру.
- С. прамавугольніка.
у знач. прыслоўе: стараной (-ою). У абход, ідучы на пэўнай адлегласці ад чаго-н.
- Аб’ехаць вёску стараной.
- Мая (твая, яго і пад.) справа старана (размоўнае) — мяне (цябе і пад.) менш за ўсё датычыцца.
- На старане (размоўнае) — не дома, на чужым месцы (жыць, працаваць і пад.).
- У старане — 1) на некаторай адлегласці, воддаль; 2) асобна, не разам.
|| памяншальная форма:
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)