Verbum

старана

назоўнік | жаночы род

1. Напрамак, а таксама месца ў якім-н. напрамку ад каго-, чаго-н.; бок.

   • Хмара паднялася са стараны лесу.
   • У старане ад дарогі.

2. Мясцовасць, краіна; бок.

   • З роднай стараны.
   • Нясоладка жыць на чужой старане.

3. Чалавек, або група асоб, якія супрацьстаяць другому чалавеку ці групе; бок.

   • Выслухаць дзве стараны.
   • Спрэчкі старон на сходзе.

4. У матэматыцы: прамая лінія, якая абмяжоўвае геаметрычную фігуру.

   • С. прамавугольніка.

5. у знач. прыслоўе: стараной (-ою). У абход, ідучы на пэўнай адлегласці ад чаго-н.

   • Аб’ехаць вёску стараной.
   • Мая (твая, яго і пад.) справа старана (размоўнае) — мяне (цябе і пад.) менш за ўсё датычыцца.
   • На старане (размоўнае) — не дома, на чужым месцы (жыць, працаваць і пад.).
   • У старане — 1) на некаторай адлегласці, воддаль; 2) асобна, не разам.

|| памяншальная форма: старонка.