старана, , ж.

  1. Напрамак, а таксама месца ў якім-н. напрамку ад каго-, чаго-н.; бок.

    • Хмара паднялася са стараны лесу.
    • У старане ад дарогі.
  2. Мясцовасць, краіна; бок.

    • З роднай стараны.
    • Нясоладка жыць на чужой старане.
  3. Чалавек, або група асоб, якія супрацьстаяць другому чалавеку ці групе; бок.

    • Выслухаць дзве стараны.
    • Спрэчкі старон на сходзе.
  4. У матэматыцы: прамая лінія, якая абмяжоўвае геаметрычную фігуру.

    • С. прамавугольніка.
  5. у знач. прысл. стараной (-ою). У абход, ідучы на пэўнай адлегласці ад чаго-н.

    • Аб’ехаць вёску стараной.
    • Мая (твая, яго і пад.) справа старана (разм.) — мяне (цябе і пад.) менш за ўсё датычыцца.

    • На старане (разм.) — не дома, на чужым месцы (жыць, працаваць і пад.).

    • У старане — 1) на некаторай адлегласці, воддаль; 2) асобна, не разам.

|| памянш. старонка, .

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)