Verbum

прымусо́ўка, -і, ДМ -ўцы, ж. (разм., неадабр.).

Прымусовая работа; тое, што робіцца па прымусе.

пры́мхі, -аў, адз. пры́мха, -і, ДМ -мсе, ж.

Забабоны, забабонныя прыметы.

пры́мхлівы, -ая, -ае.

Прасякнуты прымхамі, заснаваны на прымхах.

П. чалавек.

|| наз. пры́мхлівасць, -і, ж.

прымча́цца, -чу́ся, -чы́шся, -чы́цца; -чы́мся, -чыце́ся, -ча́цца; -чы́ся; зак.

Прыехаць, прыбегчы вельмі хутка.

Прымчаўся конны атрад.

пры́мы, -аў.

Пражыванне мужчыны пасля жаніцьбы ў сям’і жонкі.

Пайсці ў п.

прымыка́нне, -я, н.

1. гл. прымкнуць.

2. У граматыцы: падпарадкавальная сінтаксічная сувязь паміж членамі словазлучэння, пры якой незмяняльныя словы (прыслоўі, дзеепрыслоўі, інфінітывы) і форма ступені параўнання сэнсава і граматычна залежаць ад іншых адзінак.

П. прыслоўя да дзеяслова.

прымыка́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак.

1. гл. прымкнуць.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Размяшчацца зусім побач.

Сенажаць прымыкае да возера.

прымяні́мы, -ая, -ае.

Такі, які можна прымяніць.

П. спосаб.

|| наз. прымяні́масць, -і, ж.

прымяні́ць, -мяню́, -ме́ніш, -ме́ніць; -ме́нены; зак., што.

Ажыццявіць на справе.

П. веды на практыцы.

|| незак. прымяня́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. прымяне́нне, -я, н.

прымянша́ць гл. прыменшыць.