Verbum

прыго́ннік, -а, мн. -і, -аў, м.

Памешчык — прыхільнік і абаронца прыгоннага права.

|| ж. прыго́нніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. прыго́нніцкі, -ая, -ае.

прыго́нніцтва, -а, н.

1. Тое, што і прыгоннае права.

2. Рэакцыйная ідэалогія прыхільнікаў прыгоннага права.

|| прым. прыго́нніцкі, -ая, -ае.

прыго́нны¹, -ая, -ае.

Прыгнаны, дастаўлены (сухім або водным шляхам) з іншага месца.

П. лес.

Прыгонная жывёла.

прыго́нны², -ая, -ае.

1. гл. прыгон².

2. Які адносіцца да грамадскага ладу, пры якім памешчык меў права на прымусовую працу, маёмасць і асобу, прымацаваных да зямлі і належачых яму сялян.

Прыгоннае права (грамадскі лад, заснаваны на такім праве памешчыка). Прыгонная гаспадарка.

прыго́рак, -рка, мн. -ркі, -ркаў, м.

Невялікая горка, пагорак, узгорак.

Спусціцца з прыгорка.

прыго́ртвацца гл. прыгарнуцца.

прыго́ртваць гл. прыгарнуць.

прыгразі́ць гл. гразіць.

прыгрэ́бці, -рабу́, -рабе́ш, -рабе́; -рабём, -рабяце́, -рабу́ць; -ро́б, -ро́бла; -рабі; -рэ́бены; зак., што.

Зграбаючы, сабраць каля чаго-н.

П. сена да стога.

|| незак. прыграба́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

прыгрэ́ў, -рэ́ву, м.

1. гл. прыгрэць.

2. мн. -рэ́вы, -рэ́ваў. Месца, дзе прыгравае сонца.

На прыгрэвах чарнела зямля.