Verbum

горадабудаўні́цтва, -а, н.

Гарадское будаўніцтва.

|| прым. горадабудаўні́чы, -ая, -ае.

го́ран, -рна, мн. -рны, -рнаў, м.

1. Кавальская печ з мяхамі і паддувалам для награвання і пераплаўкі металаў ці печ для абпальвання керамічных вырабаў.

2. Ніжняя частка доменнай печы, дзе згарае паліва.

|| прым. гарнавы́, -а́я, -о́е.

гораўтварэ́нне, -я, н.

Працэс утварэння гор.

го́рац, -рца, мн. -рцы, -рцаў, м.

Жыхар гор, горнай краіны.

|| ж. гара́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. го́рскі, -ая, -ае.

Горскія народы.

гора-... (іран.).

Першая састаўная частка складаных слоў са знач. дрэнны, незадачлівы, напр.: гора-кіраўнік, гора-паляўнічы.

горб, гарба́, мн. гарбы́, гарбо́ў, м.

1. Ненармальная пукатасць на спіне або на грудзях чалавека.

2. Тлушчавы нарост у некаторых жывёл (напр., у вярблюда).

3. чаго. Узвышэнне на якой-н. паверхні.

Гарбы ўзгоркаў.

◊

Сваім гарбом (разм.) — цяжкай працай.

|| памянш. гарбо́к, -бка́, мн. -бкі́, -бко́ў, м.

го́рбіцца, -блюся, -бішся, -біцца; незак.

Выгінаць спіну гарбом; сутуліцца.

Г. пры хадзьбе.

|| зак. зго́рбіцца, -блюся, -бішся, -біцца.

го́рбіць, -блю, -біш, -біць; незак., што.

Выгінаць гарбом; сутуліць.

Г. спіну.

|| зак. зго́рбіць, -блю, -біш, -біць; -блены.

го́рдасць, -і, ж.

1. Пачуццё ўласнай годнасці, самапавага.

Нацыянальная г.

2. Пачуццё задавальнення ад сваіх або чыіх-н. поспехаў.

Г. за сяброў.

3. Пра таго, кім (чым) ганарацца.

Сын — мая г.

4. Ганарыстасць, напышлівасць.

Яго абвінавачвалі ў празмернай гордасці.

го́рдзіеў, -ева.

У выразе: гордзіеў вузел гл. вузел¹.