Verbum

э́піка, -і, ДМ э́піцы, ж.

Сукупнасць эпічных твораў.

эпікурэ́ец, -рэ́йца, мн. -рэ́йцы, -рэ́йцаў, м.

1. Паслядоўнік эпікурэізму.

2. Чалавек, які любіць камфорт і вышэй за ўсё ставіць асабістае задавальненне і пачуццёвую асалоду (кніжн.).

эпікурэі́зм, -у, м.

1. У старажытнагрэчаскай і рымскай філасофіі, а пазней у Францыі 17 ст.: вучэнне, згодна з якім асновай шчасця чалавека з’яўляецца задавальненне жыццёвых патрэб, разумная асалода і пакой.

2. Светапогляд, які ўзнік на глебе гэтага вучэння і бачыць сэнс жыцця ў асабістым задавальненні і камфорце (кніжн.).

|| прым. эпікурэ́йскі, -ая, -ае.

эпікурэ́йства, -а, н. (кніжн.).

Схільнасць да камфорту, імкненне да задавальнення жыццёвых патрэб.

|| прым. эпікурэ́йскі, -ая, -ае.

эпіле́псія, -і, ж.

Хранічнае захворванне галаўнога мозга чалавека, якое характарызуецца сутаргавымі прыступамі і стратай прытомнасці; падучая хвароба.

|| прым. эпілепты́чны, -ая, -ае.

эпіле́птык, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, хворы на эпілепсію.

|| ж. эпілепты́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак (разм.).

эпіло́г, -а, мн. -і, -аў, м.

Заключная частка мастацкага твора.

Э. рамана.

Э. оперы.

|| прым. эпіло́гавы, -ая, -ае.

эпі́стала, -ы, мн. -ы, -тал, ж.

Жанр літаратуры 18 — пачатку 19 ст., пасланне ў форме ліста.

эпісталя́рны, -ая, -ае.

1. Пра літаратурны твор, напісаны ў форме лістоў.

Э. раман.

2. Які з’яўляецца сукупнасцю чыіх-н. лістоў.

Эпісталярная спадчына Янкі Купалы.

эпітала́ма, -ы, мн. -ы, -ла́м, ж.

1. У старажытных грэкаў і рымлян: віншавальная песня маладым.

2. Верш-віншаванне ў гонар тых, хто бярэ шлюб.

|| прым. эпітала́мны, -ая, -ае.