Verbum

зрашчэ́нне, -я, н.

1. гл. зрасціся.

2. Месца, на якім адбылося злучэнне, зрастанне чаго-н.

З. косці пасля пералому.

○

Фразеалагічнае зрашчэнне — устойлівы выраз, які складаецца з некалькіх слоў, што выражаюць адно паняцце.

зрашэ́ціць, -э́чу, -э́ціш, -э́ціць; -э́ць; -э́чаны; зак., каго-што.

Пакрыць скрозь дзіркамі, зрабіць падобным на рэшата.

З. кулямі сцяну.

|| незак. зрашэ́чваць, -аю, -аеш, -ае.

зро́ду, прысл. (разм.).

1. (звычайна з адмоўем). Ніколі, ні разу.

З. такой пшаніцы не бачыў.

2. Ад самага нараджэння.

З. глухі.

зрок, -у, м.

Адно з пяці знешніх пачуццяў, органам якога з’яўляюцца вочы; здольнасць бачыць.

Добры з.

Сапсаваць з.

Страціць з.

|| прым. зро́кавы, -ая, -ае.

З. нерв.

Зрокавая памяць.

зро́слы, -ая, -ае.

1. Які зросся з чым-н. у адно цэлае.

Зрослыя пялёсткі.

Зрослыя арэхі.

2. Пакрыты расліннасцю, зарослы.

Зрослая густой травой пожня.

зро́шчваць гл. зрасціць.

зруб, -а, мн. -ы, -аў, м.

Збудаванне з чатырохвугольных вянкоў бярвення.

З. хаты.

Калодзежны з.

|| прым. зру́бавы, -ая, -ае.

зрубі́ць, зрублю́, зру́біш, зру́біць; зру́блены; зак., што.

Пабудаваць з бярвёнаў.

З. хату.

зрудзе́лы, -ая, -ае.

Які зрудзеў; парудзелы.

Зрудзелая газета.

зрудзе́ць гл. рудзець.