Verbum

тру́дзіць, -джу, -дзіш, -дзіць; незак., што (разм.).

Стамляць, натруджваць да болю працяглай працай, хадой і пад.

Т. рукі.

труі́зм, -у, мн. -ы, -аў, м. (кніжн.).

Агульнавядомая, збітая ісціна.

Гаварыць труізмы.

трук, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Лоўкі, эфектны прыём, нумар.

Акрабатычны т.

2. перан. Лоўкія штучкі, нечаканы ўчынак, махлярскія выбрыкі.

|| прым. тру́кавы, -ая, -ае (да 1 знач.).

Т. фільм.

трука́цтва, -а, н. (разм.).

Празмернае захапленне трукамі, знешнімі эфектамі.

|| прым. трука́цкі, -ая, -ае.

трука́ч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Чалавек, які выконвае трукі (у 1 знач.).

2. Чалавек, схільны да трукацтва (разм.).

|| ж. трука́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.

|| прым. трука́цкі, -ая, -ае.

трум, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Месца паміж палубай і днішчам судна, прызначанае для ўстаноўкі механізмаў, размяшчэння розных грузаў.

2. Памяшканне пад сцэнай у тэатры.

|| прым. тру́мавы, -ая, -ае і тру́мны, -ая, -ае.

трумо́, нескл., н.

1. Высокае стаячае люстра.

2. Прасценак паміж вокнамі, звычайна ўпрыгожаны арнаментам (спец.).

труна́, -ы́, мн. тру́ны і (з ліч. 2, 3, 4) труны́, трун, ж.

Спецыяльная скрынка, у якой хаваюць памерлых.

◊

Загнаць у труну (у магілу) каго (разм., неадабр.) — давесці да смерці, зжыць са свету.

|| прым. тру́нны, -ая, -ае.

труна́р, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Майстар, які робіць труны.

труп, -а, мн. -ы, -аў, м.

Мёртвае цела чалавека або жывёлы.

|| прым. тру́пны, -ая, -ае.

Т. яд.