Verbum

згаво́рлівы, -ая, -ае.

Такі, з якім лёгка згаварыцца (у 2 знач.).

З. чалавек.

|| наз. згаво́рлівасць, -і, ж.

згадзі́цца¹, згаджу́ся, зго́дзішся, зго́дзіцца; зак.

1. на што і з інф. Даць згоду (у 1 знач.) на што-н.

З. ехаць у камандзіроўку.

2. з кім-чым. Выказаць, пацвердзіць сваю згоду (у 2 знач.) з кім-, чым-н.

З. з думкай таварыша.

|| незак. згаджа́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.

згадзі́цца², 1 і 2 ас. не ўжыв., зго́дзіцца; зак.

Аказацца прыгодным, спатрэбіцца.

Што ў лесе родзіцца, тое ў хаце згодзіцца (з нар.).

згалада́лы, -ая, -ае.

Які доўга цярпеў голад, знясілены ад працяглага галадання.

Згаладалыя людзі.

згалада́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; зак.

Нацярпецца голаду.

З. за дарогу.

З. па добрай кнізе.

згале́лы, -ая, -ае.

1. Голы, апусцелы (пра дрэвы, палі і пад.).

Згалелыя нівы.

2. перан. Збяднелы.

З. шляхцюк.

|| наз. згале́ласць, -і, ж.

згалі́ць, згалю́, зго́ліш, зго́ліць; зго́лены; зак.

Зрэзаць брытвай.

З. вусы.

|| незак. зго́льваць, -аю, -аеш, -ае.

зга́ніць, -ню, -ніш, -ніць; -нены; зак., каго-што (разм.).

Даць ганьбу каму-, чаму-н.

Суседка зганіла маю пакупку.

зганьбава́ць гл. ганьбаваць.

зга́ньбіць гл. ганьбіць.