Verbum

дурні́цы, -ні́ц, адз. дурні́ца, -ы, ж.

Тое, што і буякі.

Наеўся дурніц.

|| прым. дурні́чны, -ая, -ае.

дурні́чнік, -у, м., зб.

Балотнае ягаднае кустоўе, на якім растуць буякі.

дурно́та, -ы, ДМ -но́це і дурната́, -ы́, ДМ -наце́, ж.

1. Разумовая абмежаванасць, тупасць, някемлівасць.

Лепшы сродак паразумнець — гэта адчуць уласную дурнату.

2. Неабдуманы, неразумны ўчынак, недарэчнае выказванне.

Чаго толькі не натворыш па ўласнай дурноце.

дурны́, -а́я, -о́е.

1. 3 абмежаванымі разумовымі здольнасцямі; бесталковы.

За дурной галавой нагам неспакой (з нар.).

2. Які не выяўляе розуму, пазбаўлены разумнай разважлівасці.

Задаць дурное пытанне.

Дурныя паводзіны.

3. у знач. наз. дурны́, -о́га, м., дурна́я, -о́й, ж., мн. -ы́я, -ы́х. Тое, што і дурань (у 1 знач.).

Дурному закон не пісан (прыказка).

◊

Дурны як бот; дурны як пень (разм., груб.) — пра разумова адсталага чалавека.

Няма дурных! — выказванне нязгоды з кім-н., адмаўленне выконваць што-н.

дуро́нік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Свавольнік, гарэза.

дуро́ны, -ая, -ае (разм.).

Свавольны, гарэзлівы.

Д. хлапец.

ду́рыкі, -аў (разм.).

Дурэнне, свавольства, блазнаванне.

Хопіць гэтых дурыкаў тут!

дуры́цца, дуру́ся, ду́рышся, ду́рыцца; незак. (разм.).

Сваволіць, дурэць.

Хопіць табе д., займіся справай.

дуры́ць, дуру́, ду́рыш, ду́рыць; незак. (разм.).

1. Ап’яняць, дурманіць.

Пах кветак дурыць галаву.

2. Падманваць, збіваць з толку.

Не дуры галавы.

3. Рабіць глупства, недарэчныя ўчынкі.

Ты мне не дуры!

|| зак. задуры́ць, -дуру́, -ду́рыш, -ду́рыць; -ду́раны (да 1 і 2 знач.).

дурэ́ць, -э́ю, -э́еш, -э́е; незак. (разм.).

1. гл. адурэць.

2. Сваволіць, гарэзаваць.

Дзеці дурэюць усю раніцу.