Verbum

шы́ба

(польск. szyba, ад с.-в.-ням. schïbe)

кавалак шкла, устаўлены ў аконную раму.

шы́бер

(ням. Schieber = засланка)

засаўка, засланка ў дымаходах заводскіх печаў, кацельных установак, у газаправодах і г.д.

шыбля́к

(серб. šibljak = кустоўе)

кустовая расліннасць, утвораная лістападнымі відамі, якія здольны пераносіць працяглую летнюю засуху; сустракаецца ў перадгор’ях і нізкагор’ях Міжземнамор’я, Крыма і Каўказа.

шызагані́я

(ад гр. schizo = раздзяляю, расшчапляю + -ганія)

адна з форм бясполага размнажэння ў прасцейшых і некаторых водарасцях, пры якім адбываецца шматразовае дзяленне ядра.

шызафрэ́нік

(ад шызафрэнія)

хворы на шызафрэнію.

шызафрэні́я

(ад гр. schizo = раздзяляю, расшчапляю + phren = розум, думка)

псіхічнае захворванне, якое характарызуецца паступовым зніжэннем разумовай дзейнасці і парушэннем звязнасці псіхічных працэсаў.

шызацукраміцэ́ты

(ад гр. schizo = раздзяляю, расшчапляю + цукраміцэты)

сумчатыя грыбы сям. цукраміцэтавых, якія пашыраны пераважна ў тропіках; развіваюцца ў соках пладовых раслін.

шызо́нт

(ад гр. schizo = раздзяляю, расшчапляю)

стадыя падрыхтоўкі да шызаганіі ў некаторых прасцейшых.

шызо́трыкс

(н.-лац. Schizothrix)

ніткаватая сіне-зялёная водарасць сям. шызотрыксавых, якая пашырана на глебе, скалах і ў вадаёмах.

шыі́зм

(ад ар. ši’a = група прыхільнікаў)

напрамак у ісламе, які прымае каран, але не прызнае суну — мусульманскае свяшчэннае паданне, што дапаўняе палажэнні Карана.