Verbum

гон

(гр. gonia = вугал)

тое, што і град.

-гон​¹

(гр. gonos = паходжанне)

другая састаўная частка складаных слоў, якая ўказвае на сувязь з нараджэннем, паходжаннем.

-гон​²

(гр. gonia = вугал)

другая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае паняццю «вугал».

го́нар

(польск. honor, ад лац. honor)

1) пачуццё грамадскай або асабістай годнасці; тое, што выклікае павагу;

2) павага, слава;

3) перавялічанае ўяўленне аб сваёй годнасці; фанабэрыстасць;

збіць г. — прымусіць каго-н. не задавацца.

гонг

(англ. gong, ад малайск. gong)

1) ударны музычны інструмент у выглядзе металічнага дыска з загнутымі краямі;

2) гукавы сігнал, які падаецца ўдарамі ў кавалак металу, рэйку, а таксама самі гэтыя прадметы.

го́ніум

(н.-лац. gonium)

каланіяльная зялёная водарасць сям. вальвоксавых, якая трапляецца ў сажалках, азёрах, рэках.

-гонія, -ганія

(гр. gone = нараджэнне, зараджэнне)

другая састаўная частка складаных слоў, якая выражае паняцце «звязаны з нараджэннем, паходжаннем».

го́нта

(польск. gont, ад с.-вням. gant)

дахавы матэрыял у выглядзе драўляных дошчачак з падоўжнымі пазамі з аднаго боку.

гонфаланье́р

(іт. gonfaloniere)

1) службовая асоба ў гарадах-рэспубліках Італіі ў 13—15 ст., якая ўзначальвала апалчэнне гарадскога квартала;

2) начальнік атрада, які ахоўваў урад Фларэнцыі з 13 ст., а ў 15—18 ст. быў галавой гарадскога магістрата.