Verbum

эрытрацы́ты

(ад гр. erythros = чырвоны + -цыты)

чырвоныя крывяныя цельцы, якія ўтрымліваюць гемаглабін і ўдзельнічаюць у пераносе кіслароду і вуглякіслага газу ў арганізме (параўн. лейкацыты).

эрытры́н

(ад гр. erythros = чырвоны)

мінерал, арсеніт кобальту; кобальтавая руда.

эрытры́т

(ад гр. erythros = чырвоны)

чатырохатамны спірт, бясколернае крышталічнае рэчыва; выкарыстоўваецца ў харчовай прамысловасці, парфумерыі, медыцыне і інш.

эрытэ́ма

(гр. erythema = чырвань)

пачырваненне асобных участкаў скуры ў выніку прыліву крыві і расшырэння сасудаў.

э́рэ

(сканд. ore)

разменная манета Швецыі, Нарвегіі і Даніі, роўная 1/100 кроны2 1.

эрэ́б

(гр. Erebos)

падземнае царства цемры ў старажытнагрэчаскай міфалогіі.

эрэйтафо́бія

(ад гр. ereutho = раблю чырвоным + -фобія)

неадчэпны страх пачырванець перад субяседнікам.

эрэ́ктар

(англ. erector, ад лац. erigere = падымаць, напружваць)

1) перасоўнае прыстасаванне для механізаванага ўстанаўлівання цюбінгаў або блокаў пры будаванні тунэляў, шахт;

2) анат. мышца, якая выпрамляе якую-н. частку цела, напр. тулава (гл. эрэкцыя 2).

эрэ́кцыя

(лац. erectio = выпрамленне, набуханне)

1) набуханне і зацвярдзенне мужчынскага палавога члена пры палавой узбуджанасці;

2) выпрамленне якой-н. часткі цела, напр. тулава.

эрэмаго́н

(н.-лац. eremogone)

травяністая расліна сям. гваздзіковых з вузкалінейным лісцем і дробнымі белымі кветкамі ў мяцёлках, пашыраная пераважна ў Еўразіі і Паўн. Амерыцы; на Беларусі трапляецца рэдка.