Verbum

эраты́чны​²

(лац. erraticus = блукальны, вандроўны);

э-ыя валуны — валуны, якія прынесены ледніком здалёк і па саставу адрозніваюцца ад мясцовых горных парод.

э́рбій

(н.-лац. erbium, ад шв. Ytterby = назва шв. горада)

хімічны элемент, бліскучы метал, які належыць да лантаноідаў.

эрві́ніі

(н.-лац. envinia)

палачкападобныя бактэрыі сям. энтэрабактэрый, узбуджальнікі мокрай гнілі клубняў бульбы, караняплодаў морквы і буракоў, цыбулін.

эрг​¹

(гр. ergon = праца, работа)

адзінка работы (энергіі) у СГС сістэме адзінак, роўная рабоце, выкананай сілай у 1 дыну на шляху ў 1 см.

эрг​²

(ар. ’irk = жыла)

тып пясчанага масіву ў пустынях Паўн. Афрыкі.

эргагра́фія

(ад гр. ergon = работа + -графія)

графічная рэгістрацыя работы асобнай мышцы або іх груп эргографам.

эргакальцыферо́л

[ад эрга(стэрын) + кальцый + гр. phero = нясу]

тлушчарастваральны процірахітычны вітамін Д2, неабходны для нармальнага росту касцей, які садзейнічае засваенню кальцыю, што змяшчаецца ў прадуктах харчавання; у арганізмах утвараецца з эргастэрыну.

эргаме́трыя

(ад гр. ergon = работа + -метрыя)

метад вымярэння працаздольнасці асобнай мышцы або групы мышцаў у арганізме і функцыянальных змен у арганізме ў час фізічнай нагрузкі.

эргано́міка

(ад гр. ergon = работа + nomos = закон)

галіна ведаў, якая вывучае чалавека і яго дзейнасць ва ўмовах сучаснай вытворчасці з мэтай аптымізацыі прылад, умоў і працэсу працы.

эргастапла́зма

(ад гр. ergastikos = дзейны + плазма)

унутрыклетачны арганоід, на паверхні якога змяшчаюцца асаблівыя зярняты (гранулы) рыбануклеінавай кіслаты — рыбасомы, прымае ўдзел у сінтэзе бялку.