Verbum

сінхрані́я

(ад гр. synchronos = адначасовы)

1) лінгв. суіснаванне і ўзаемазалежнасць элементаў мовы ў які-н. перыяд яе гісторыі (параўн. дыяхранія);

2) тое, што і сінхранізм.

сінхратро́н

(ад сінхра- + -трон)

устаноўка для паскарэння руху электронаў.

сінхрафазатро́н

(ад сінхра- + фазатрон)

устаноўка для паскарэння руху пратонаў.

сінхрацыклатро́н

(ад сінхра- + цыклатрон)

тое, што і фазатрон.

сінхро́нны

(гр. synchronos = адначасовы)

1) адначасовы, які супадае ў часе;

с. электрарухавік — электрарухавік пераменнага току з аднолькавымі частотамі вярчэння ротара і магнітнага поля статара;

2) лінгв. звязаны з апісаннем мовы ў дадзены перыяд часу.

сінцы́цій

(н.-лац. syncytium, ад гр. syn = разам + kytos = клетка)

біял. тып тканкі ў жывёл і раслін з няпоўным размежаваннем клетак, сукупнасць участкаў пратаплазмы, звязаных пратаплазмавымі перамычкамі.

сіньёр

(іт. signor)

форма ветлівага звароту да мужчын у Італіі.

сіньёра

(іт. signora)

форма ветлівага звароту да жанчыны ў Італіі.

сіньяры́на

(іт. signorina)

форма ветлівага звароту да дзяўчыны ў Італіі.

сіньяры́я

(іт. signoria = улада)

1) орган дзяржаўнага самакіравання ў італьянскіх гарадах-камунах у 13—14 ст.;

2) форма палітычнага ладу рада гарадоў Італіі ў 13—16 ст., пры якой уся паўната грамадзянскай і ваеннай улады засяроджвалася ў руках аднаго правіцеля — сіньёра.