Verbum

эпіо́рніс

(ад эпі- + гр. ornis = птушка)

вымерлая гіганцкая страусападобная птушка, якая жыла на Мадагаскары і была знішчана ў 17 ст. чалавекам.

эпіпады́т

(ад эпі- + гр. pus, podos = нага)

жаберны прыдатак на дзвюхгалінкавай канечнасці ў ракападобных.

эпіпалеалі́т

(ад эпі- + палеаліт)

пераходны перыяд ад эпохі палеаліту да неаліту.

эпіско́п

(гр. episkopos = які глядзіць на што-н.)

аптычны прыбор для праектавання на экран адлюстравання непразрыстых малюнкаў або прадметаў пры дапамозе адбітага ад іх святла.

эпісо́мы

(ад эпі- + сома)

генетычныя элементы, здольныя да самастойнага размнажэння ў цытаплазме.

эпіста́з

(гр. epistasis = перашкода)

узаемадзеянне паміж дамінантнымі генамі з розных пар алеляў, пры якім адзін ген, які называецца эпістатычным, падаўляе праяўленне другога.

эпі́стала

(лац. epistola, ад гр. epistole = пісьмо)

1) літаратурны твор, напісаны ў форме пісем;

2) уст. доўгі, звычайна нудны ліст.

эпісталагра́фія

(ад эпістала + -графія)

дапаможная гістарычная дысцыпліна, якая вывучае тыпы і віды асабістых пісем старажытнага свету і сярэдніх вякоў.

эпісталя́рны

(ад эпістала)

1) які датычыць літаратурных твораў, напісаных у форме пісем (напр. э. раман);

2) які з’яўляецца сукупнасцю чыіх-н. пісем (напр. э-ая спадчына Янкі Купалы).

эпістрафа́

(гр. epistrophe = вярчэнне)

стылістычная фігура, заснаваная на паўтарэнні аднаго і таго ж слова або выразу на пачатку і ў канцы ці толькі ў канцы строф.