Verbum

эпізаахо́рыя

(ад эпі- + заахорыя)

спосаб распаўсюджання насення і пладоў раслін жывёламі, калі насенне шчацінкамі, кручкамі прымацоўваецца да поўсці.

эпізады́чны

(гр. epeisodios = устаўны, дадатковы)

нерэгулярны, несістэматычны, не звязаны з цэлым.

эпізао́тыя

(ад эпі- + гр. zoon = жывёла)

пашырэнне інфекцыйнай хваробы жывёл на значнай тэрыторыі (параўн. энзаотыя, панзаотыя).

эпізо́д

(гр. epeisodion = устаўка, дадатак)

1) выпадак, здарэнне, адзін з момантаў у ходзе падзей;

2) адносна закончаная частка мастацкага твора.

э́піка

(гр. epikos = эпічны, ад epos = слова, апавяданне)

сукупнасць эпічных твораў.

эпіка́нтус

(ад эпі- + гр. kanthos = унутраны вугал вока)

асобая складка ля ўнутранага вугла вока, якая ўтворана скурай верхняга павека і прыкрывае слёзны бугарок; характэрна для мангалоіднай расы.

эпікарды́т

(ад эпікард)

мед. запаленне эпікарда.

эпіка́рд, эпіка́рдый

(ад эпі + гр. kardia = сэрца)

анат. унутраны лісток перыкарда.

эпіко́кум

(н.-лац. epicoccum)

недасканалы грыб сям. меланконіевых, які развіваецца на лісці жоўтага лубіну.

эпіко́тыль

(ад эпі- + гр. kotyle = паглыбленне)

частка сцябла ў расткоў раслін паміж семядолямі і першымі лістамі.