Verbum

эпідуры́т

(ад эпі- + лац. durus = цвёрды)

запаленчы працэс на знешняй паверхні цвёрдай абалонкі спіннога мозгу, які выклікаецца часцей за ўсё стафілакокам.

эпідыдымі́т

(ад гр. epididymis = прыдатак яечка)

запаленне прыдатка яечка ў чалавека, якое выклікаецца мікробамі, траўмаю.

эпідыяско́п

(ад эпі- + гр. diaskopiaomai = гляджу праз што-н.)

аптычны прыбор для праектавання на экран чарцяжоў, малюнкаў, табліц з кніг і дыяпазітываў.

эпідэміёлаг

(ад эпідэміялогія)

спецыяліст у галіне эпідэміялогіі.

эпідэ́мія

(гр. epidemia, ад epi = на, сярод + demos = народ)

шырокае распаўсюджанне якой-н. інфекцыйнай хваробы.

эпідэміяло́гія

(ад эпідэмія + -логія)

раздзел медыцыны, які вывучае прычыны ўзнікнення і заканамернасці пашырэння эпідэмій, распрацоўвае меры іх прафілактыкі і ліквідацыі.

эпідэрмафіто́н

(н.-лац. epidermophyton)

недасканалы грыб сям. маніліевых, які з’яўляецца ўзбуджальнікам эпідэрмафіціі.

эпідэрмафіці́я

(ад эпідэрміс + гр. phyton = расліна)

грыбковая хвароба, якая паражае пераважна скуру падэшваў і далоняў чалавека, а таксама ногці; выклікаецца эпідэрмафітонам.

эпідэ́рміс

(ад эпі- + дэрма)

1) знешні, паверхневы слой скуры чалавека і жывёл, які складаецца з эпітэлію;

2) покрыўная тканка лісця, сцябла, кораня і іншых органаў раслін.

эпізаатало́гія

(ад эпізаотыя + -логія)

галіна ветэрынарыі, якая вывучае заканамернасці ўзнікнення, пашырэння эпізаотый і распрацоўвае меры барацьбы з імі.